Ιουνίου 25, 2008

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ, ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Προ μηνών είχα γράψει ένα κείμενο στο έντυπο «Λοίμωξη» που εκδίδω και που αφορούσε τις εξετάσεις ειδικότητας, το επίπεδο των νέων γιατρών μας και το είδος της εκπαίδευσης που τους παρέχεται. Πάρα πολλοί μου τηλεφώνησαν από όλη την Ελλάδα, συμφωνώντας και επαυξάνοντας. Μάλλον θα πρέπει να το αναρτήσω και εδώ.
Από τότε τα πράγματα χειροτέρευσαν. Ή πρέπει να είμαι πολύ ιδιότροπος ή η εκπαίδευση έχει διαλυθεί πλήρως.
Ακούστε ερωτήσεις και απαντήσεις (στην επιτροπή για εξετάσεις ειδικότητας, στην οποία είμαι μέλος) :

«Τι θα κάνουμε σε ένα παιδί με 16 mm Mantoux;».
Απάντηση ουσιαστικά καμμία. Όσες υποθέσεις έγιναν ήταν λάθος.

«Τι σημαίνει η ανεύρεση anti-HBe και antiHBc σε βρέφος 4 μηνών; Πως θα ενεργήσετε;»
Απάντηση ουσιαστικά καμμία. Κάποια στιγμή μπερδεύτηκαν τα αντιγόνα με τα αντισώματα.

«Τι δείχνει η α/α θώρακα; - (ήταν μια τυπική λοβώδης πνευμονία)»
Απάντηση; Κάποιος την κοιτούσε σιωπηλά επί ώρα, λες και έβλεπε κάτι το εξωπραγματικό.

Δεν θέλω να συνεχίσω διότι θα νομίσετε ότι αστειεύομαι. Και φυσικά επρόκειτο για γιατρούς που εκπαιδεύθηκαν 4 χρόνια και αύριο θα ανοίξουν ιατρείο.

Το ωραίο είναι ότι ειπώθηκε κάποια στιγμή: μα αυτός κάνει διατριβή!!!! Αυτό ακριβώς επιβεβαιώνει και την από μακρού άποψη μου ότι το εκπαιδευτικό σύστημα έχει τελείως λανθασμένη κατεύθυνση. Υπάρχει ένα κυνήγι εργασιών, μανιακό κυνήγι χαρτιών, που (το έχω πει πλειστάκις) τις περισσότερες φορές είναι άνευ αξίας ουσιαστικής. Δεν είναι έρευνα. Είναι συλλογή αριθμών. Αλλά τέτοιο είναι το σύστημα. Αυτά απαιτεί για να θεωρήσει έναν γιατρό καλό. Τώρα αν αυτός ο γιατρός δεν μπορεί να θεραπεύσει μια πνευμονία, δεν μπορεί να κατευθύνει μια φυματίωση, κλπ, κλπ – αυτό δεν αφορά το σύστημα. Αφορά όμως τους ασθενείς. Που δεν χρωστάνε τίποτε να ταλαιπωρούνται. Και εφόσον αφορά τους ασθενείς θα πρέπει να αφορά και το Υπουργείο. Που οφείλει να λάβει τάχιστα μέτρα για την αλλαγή και τη βελτίωση της εκπαίδευσης των γιατρών. Και το πρώτο μέτρο που πρέπει να λάβει είναι η αύξηση του χρόνου ειδίκευσης στην παιδιατρική. Να γίνει πενταετής η εκπαίδευση.
Πιστεύετε ότι θα το κάνει;; Εγώ δεν πιστεύω πλέον τίποτε. Κανείς δεν χαλά τη βολή του. Όποιος βολεύεται είναι εντάξει. Όποιος δεν βολεύεται προσπαθεί να επιπλεύσει στον ανηλεή αγώνα της επιβίωσης.
Ωστόσο, νομίζω ότι όλα αυτά μας αφορούν όλους. Οι γιατροί, καθηγητές και μη, αριστοκράτες της επιστήμης και ταπεινοί θεράποντες (υπηρέτες) της ιατρικής, δεν είναι άτρωτοι. Όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Και τότε διαπιστώνουμε τι συμβαίνει και αναρωτιόμαστε ποια χέρια θα μας αναλάβουν. Και τότε πληρώνουμε το τίμημα. Τότε όμως είναι πολύ αργά για δάκρυα.

24 σχόλια:

yanis είπε...

Η προσωπική μου εμπειρία και αναπόληση των εξετάσεων ειδικότητας αρκετά χρόνια πριν μου γεννά ένα πικρό μειδίαμα. Πρόθυμα και με αθώα συναισθήματα υποβλήθηκα μόνος σε πολύωρη γραπτή, προφορική και πρακτική ( 2 χειρουργεία ) εξέταση για την διαπίστωση των απαραίτητων ικανοτήτων που απέκτησα στην Μ.Βρετανία. Θα ήταν καλό να συνεχιστεί αυτή η μέθοδος αλλά σταμάτησε σε ένα μοναδικό υποψήφιο, χωρίς διασυνδέσεις και γνωριμίες, προφανώς μια προσπάθεια ιδιοτελής και εκδικητική από καθηγητές που ξέχασαν να ανοίξουν τα βιβλία και επιδίδονταν σε ένα πόλεμο εργασιών που όπως αποδείχθηκε δεν ήταν ελεύθερος λογοκλοπής.

Ανώνυμος είπε...

Είμαι ο τελευταίος "Ανώνυμος" από τη σελίδα περί το Παιδιατρικό συνέδριο.
Θα συνεχίζω να γράφω εδώ με το όνομα "Carrot". Είμαι Παιδίατρος, ελεύτερος επαγγελματίας, από την 3 πόλη της Ελλάδος.Δουλεύω Παιδιατρική από το 1994. Στην Ελλάδα από τον Μάιο 2000.

Είναι γεγονός, πως αυτοί, που κάνουν ειδικότητα Παιδιατρική στην Ελλάδα στην πλειονότητά τους είναι με εξαιρετικά χαμηλή επαγγελματική κατάρτιση. Συμβάλουν πολλούς παράγοντες.

*90% από τις Ιατρικές Σχολές στην Ελλάδα θα έπρεπε να κλείσουν άμεσα και αμετάκλητα. Είναι καθαρή σπατάλη πόρων και δυναμικό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα πανεπιστήμια Κρήτης, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη, Ιωάννινα. Έτσι και αλλιώς, λίγα άτομα από τα προαναφερθέντα Πανεπιστήμια αξίζουν μεταγραφή, η να τηρήσουν τις θέσεις τους σε Ιδρύματα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Η μικρή Ελλάδα δεν χρειάζεται πάνω από 3 Ιατρικές σχολές.Δεν νομίζω πως από τα προαναφερθέντα Πανεπιστήμια υπάρχει ούτε ένα άξιο για να δίνει ειδικότητα "Παιδιατρικής". Αυτά τα Ιατρικά Πανεπιστήμια στην ουσία είναι γεμάτα "βολεμένων", "καριεριστών" και παράγουν η ίδιους,η ειδικευμένους με ανύπαρκτη κατάρτιση.Εκτός αυτό, τα Παιδιατρικά τμήματα αυτόν των νοσοκομείων είναι τεράστιο φορτίο από χρηματική άποψη, επειδή τίποτα ουσιώδες δεν αναλαμβάνουν η θεραπεύουν, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατή στιγμή για το C130 για μεταφορές στην Αθήνα/Θεσσαλονίκη. Αυτά έχοντας υπόψιν την Παιδιατρική, και όχι τις άλλες ειδικότητες!
*Η εθνική Παιδιατρική σχολή της Ελλάδος χρειάζεται άμεσο καθαρισμό και ανανέωση. Η Αθηναϊκή μαφία πρέπει να φύγει άμεσα. Με ευρέα συζήτηση σε Εθνικό ΣΕΜΝΟ συνέδριο πρέπει να ιδρυθεί ξανά η Ελληνική Παιδιατρική Ακαδημία με έδρα στην Αθήνα, και μέλη αντιπροσωπευτικά των Νοσοκομειακών και Έξω-Νοσοκομειακών συναδέλφων. Αυτό το όργανο πρέπει να οργανώσει και να ορίσει των τρόπο απόκτησης της ειδικότητας και των υποειδικοτήτων, το πρόγραμμα εξειδίκευσης, τα απαιτούμενα και προαιρετικά συγγράμματα. Όσον αφορά τα συγγράμματα, για βασικό βιβλίο εκμάθησής της Παιδιατρικής πρέπει να οριστεί ΓΙΑ για όλη τη χώρα ΕΝΑ, ενιαίο βιβλίο, ΜΗ Ελληνικής καταγωγής (ξενόγλωσσο, μεταφρασμένο)-έχοντας υπ'όψην τις τρις μεγάλες Παιδιατρικές σχολές παγκοσμίως-την Γερμανική, την Αμερικάνικη και την Αγγλική. Πρέπει ρητά να απαγορευτεί το τερατούργημα->> κάθε καθηγητή-ένα βιβλίο (άχρηστο 99% των περιπτώσεων). Αυτή τη στιγμή στη Ελλάδα ΔΕΝ υπάρχει άξιο ΒΑΣΙΚΟ Ελληνικό βιβλίο για εκμάθηση της ειδικότητας της Παιδιατρικής!
*Η εξετάσεις για απόκτησης της ειδικότητας πρέπει να πραγματοποιούνται ΜΟΝΟ στην Αθήνα/Θεσσαλονίκη και να είναι διάρκειας τουλάχιστον 2 ημερών.
Πρέπει να εγκαταλειφθεί η μόδα των γραπτών τεστ, και να δοθεί σημασία στον τρόπο και την δεξιοτεχνία στην εξέταση των παιδιών, και στην ευκολία του προφορικού λόγου κατά της διάρκειας των εξετάσεων. Η εξέταση πρέπει να πραγματοποιείται από επιτροπή, (όχι στις 8 το βράδυ!)και να έχει οριστεί προκαταβολικά ερωτηματολόγιο με ερωτήσεις, από το οποίο ο υποψήφιος επιλέγει τυχαία 4 ερωτήσεις, ΚΑΙ μιλάει επί των θεμάτων,δεν γράφει σαν μαθητούδι.

Έγινε μακροσκελές... σταματάω.

Ανώνυμος είπε...

Οι εξετάσεις ειδικότητας είναι μια εμπειρία που ο κάθε γιατρός θυμάται για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Μέσα σε μισή μέρα καλείται να αποδείξει την ειδική επιστημονική του επάρκεια. Πιστεύω πως υπάρχουν πολλά αδύναμα σημεία στη διαδικασία.

1ον δεν θα έπρεπε όλοι οι υποψήφιοι ειδικοί να έχουν γίνει εξαρχής γιατροί. Χρειαζόμαστε άραγε ως χώρα τόσους πτυχιούχους ιατρικής που να μας καθιστούν πρωταθλητές στον ιατρικό πληθωρισμό στην ΕΕ?
Αυτό δημιουργεί παθογένειες όπως ποιότητα βασικής εκπαίδευσης, χαμηλή αναλογία εκπαιδευτών και υλικών πόρων ανά φοιτητή Ιατρικής. Γιατί???

2ον οι νέοι πτυχιούχοι, αν επιλέξουν να λάβουν την Ιατρική ειδικότητα στη χώρα μας, πρέπει να περιμένουν από πολλά μέχρι πάρα πολλά χρόνια σε κατάσταση "αναμονής". Εκεί κάνουν το γιατρό σε κατασκηνώσεις, ομάδες, ινστιτούτα αδυνατίσματος, σε εποχιακά ιατρεία τουριστικών περιοχών, σε (κακοπληρωμένες) εφημερίες ιδιωτικών κλινικών και θεραπευτηρίων. Και φυσικά αρχίζουν κάποτε την ειδικότητα με ποσοστό μονάχα των γνώσεων και δεξιοτήτων που είχαν κατά τη μέρα λήψης του πολυπόθητου πτυχίου τους. Γιατί???

3ον κατά τη διάρκεια λήψης της ειδικότητας, δεν υπάρχει προτυποποιημένο πρόγραμμα που να προβλέπει (και να ισχύει στην πράξη)τι πρέπει να διδάσκεται και να γνωρίζει σε κάθε στάδιο της ειδίκευσής του ο γιατρός. Είχε γίνει λόγος πριν από λίγα χρόνια για την καθιέρωση του "βιβλιαρίου ειδικευομένου" αλλά εγώ που σε λίγο καιρό τελειώνω την ειδικότητά μου, μόνο στα όνειρά μου το έχω δει...Το πρόγραμμα λοιπόν ειδίκευσης επαφίεται ουσιαστικά στην όρεξη και τις δυνατότητες της κάθε κλινικής και του διευθυντή της. Γιατί??? Ουσιαστικά ένας ειδικευόμενος μπορεί από την αρχή μέχρι το τελείωμα της ειδικότητας του ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΙ ΒΙΒΛΙΟ και κανείς να μην μπορεί να παρέμβει σε αυτό. Παρόλα αυτά ο εν λόγω ειδικευόμενος θεωρείται ικανός να εφημερεύει στα επείγοντα (τις περισσότερες φορές χωρίς παρουσία ειδικού) ή να εφημερεύει μόνος του εσωτερικά στο τμήμα με τον ειδικό του παρόντα τηλεφωνικά.....Γιατί???

4ον καμιά ουσιαστική και συνεχής αξιολόγηση των κλινικών που χορηγούν χρόνο ειδικότητας-καμιά ουσιαστική αξιολόγηση των ειδικών που διδάσκουν.Γιατί???

5ον οι εξετάσεις στο τέλος...Με όλες τις προηγούμενες αδυναμίες (και άλλες πολλές που δεν ανέφερα) έρχεται η αγχωτική αυτή διαδικασία.
Εμφαση πολλές φορές σε θέματα που ο μέσος παιδίατρος θα δει περίπου μιάμισυ φορά στη ζωή του αν είναι τυχερός, απαίτηση για αποστήθιση από πίνακες, προτιμήσεις σε συγκεκριμένα ελληνικά συγγράματα (γιατί στο κάτω κάτω καλύτερος είναι ο Νέλσονας από τους Ελληνες συγγραφείς???)
Και καμιά φορά ακόμα και έντονες αψιμαχίες εντός της επιτροπής για το ποιος θα περάσει και ποιος θα κοπεί...Και παρεμβάσεις διάφορες......
Και όλη η διαδικασία σε γραφεία και θρανία. Ούτε λεπτό δίπλα σε ασθενή. Ξέρει άραγε ο γιατρός να παίρνει ιστορικό; (70% και πάνω της διάγνωσης και δείγμα της σφαιρικής του γνώσης...) Ξέρει να ψηλαφά; Να επισκοπεί; Να διαβάζει ένα βιβλιάριο υγείας; Να επικοινωνεί με το παιδί και το γονιό του; Είναι επουσιώδη άραγε όλα αυτά στον "τελειωμένο" παιδίατρο;;;

6ον πόσοι είναι αυτοί που κρίθηκαν , τα τελευταία 10 χρόνια για παράδειγμα, μη επαρκείς για τον τίτλο της ειδικότητας;;; Ενας? Πέντε? Δέκα? Μήπως κανένας? Γιατί???΄

ΚΑΙ 7ον ποιος λέει ότι ένας ειδικός παιδίατρος (που έστω και πέρασε με επαίνους τις εξετάσεις ειδικότητας) εξακολουθεί να είναι επαρκής και ικανός 10 χρόνια μετά??? Υπάρχει σύστημα συνεχούς αξιολόγησης? ΟΧΙ! Γιατί???

Θα αναφέρω το παράδειγμα των ΗΠΑ όπως μου το διηγήθηκε ο πρόεδρος του AMERICAN BOARD of PEDIATRICS ΤΟ 2005. Κάθε χρόνο οι ειδικευόμενοι εκεί αξιολογούνται με ενιαίες πανεθνικές εξετάσεις. Από τους ειδικευόμενους αξιολογούνται και οι εκπαιδευτές τους. Στο τέλος οι εξετάσεις του τίτλου ειδικότητας. Οταν μια κλινική έχει για 2-3 χρόνια χαμηλό σκορ στους ειδικευόμενούς της, χάνει το δικαίωμα να ειδικεύει παιδιάτρους! Και έμπαινε σε εφαρμογή τότε (το 2005) σύστημα πιστοποίησης των γνώσεων των ειδικών ανά 5ετία.
Ετσι, για έναν αδρό παραλληλισμό...

ΝΚ

Ανώνυμος είπε...

..βαθειά γλυκόπικρος ο ρόλος της μάνας. σάμπως τραγικός να 'καταλήγει' κάθε γονιός. άραγε, το λειτούργημα του παιδιάτρου, πως νά'ναι; συγκλονιστικό, ίσως. ωστόσο, θά'πρεπε! μα τους θεούς..

δεν είμαι ιατρός, βρίσκομαι όμως στην αίθουσα της ..μικρής πελατείας σας. ας αποτολμήσω λοιπόν να σταθώ απέναντί σας και να σχολιάσω πως: πέραν των ..πολλών, εκείνων που αποκτούν ..πολλά παιδιά, και πέραν των πολλών, εκείνων που δεν αποκτούν παιδιά, υπάρχουν και κάποιοι, πράγματι ολίγοι, που αποκτούν ένα και μονάκριβο, σπόρο δικό τους ή μη. (αλοίμονο! nowadays/σε τούτους τους καιρούς, ακούγεται σαν σύμπτωμα κάποιας μορφής μεταμοντέρνας τρέλας.) συχνά, φευ! πρόκειται για άτομα που δεν επιθυμούν να αναπαράγουν ένα ακόμη mannequin του status quο. κάποιο άλλο ανθρώπινο ιδεώδες τροφοδοτεί αυτό το υπαρξιακό άλμα -και την εγγυημένη πτώση σε τυρρανία. (στην τελευταία αυτή περίπτωση δε, δεν αφήνεται τίποτε στην Τύχη, αφού αυτή, όποτε αναλάβει ρόλο, τους τα κάνει μούσκεμα.)

αλοίμονο βέβαια, όλα μα όλα τα παιδιά αξίζουν φροντίδας, κι αν χρειαστεί, θεραπείας. μόνο που να, σαν παραστεί τέτοια ανάγκη, ας έχουμε ..φροντίσει.

κατιτί εδώ μου θύμισε, απόψε, κάποιον 'ασήμαντο' -τον διακουμή γερακούλη, ξενιτεμένο όσο κι εμπνευσμένο επιστήμονα, που μου μιλούσε για τον θειό του, τον μέντορα-δάσκαλο, και για Τη μιλήνα της μαγνησίας, το ψαροχώρι του με το πατρικό, το τελευταίο, σάπιο σπιτάκι του μώλου.

λοιπόν, κάποτε που στις στέπες της βορείου αμερικής το χιόνι έμοιαζε να θέλει να σβήσει κάθε χρώμα από τη φύση και τη μνήμη, του πρότεινα η μονάκριβη θυγατέρα του, η μαλαμή, να μεγάλωνε εκεί, όπου ακόμα το κύμα έβρεχε τα σκουριασμένα πόδια του κρεββατιού σαν έκαμε φουσκοθαλασσά~~ ~τότε εκείνος μ'αποστόμωσε έτσι που να το θυμάμαι: "μπα.. αετογερακίνα με τέτοια στραβομάρα! τον τόπο ανατροφής τον διαλέγεις! εντοπίζοντας, 1ον) δάσκαλο και 1ον) ..παιδίατρο. δευτερευόντως, ψάχνεις για πάγκο εργασίας." (..μάλιστα!)

όπως συχνά πυκνά συμβαίνει, ήλθε κομμάτι γρήγορα αυτό το άτιμο το προσεχές, το μέλλον. τον νιό πατέρα τον έφαγε ο καρκίνος λαίμαργα. μάλιστα, συνέβη το εξής απίθανο: εν αγνοία της επερχόμενης ασθένειάς του, είχε επιλέξει να εργαστεί στα πέριξ της περίφημης Mayo Clinic(!).

και να που, ξάφνου, τη μικρή μαλαμή του την υιοθέτησαν οι ..superintendents, καλοί γειτόνοι, πολύτεκνοι. προπαντώς, Διαθέσιμοι κι Έτοιμοι. αν όχι φιλέλληνες, τουλάχιστον 'φιλικοί', αφού φρόντισαν ώστε η συλλογή από άπειρα ελληνόγλωσσα βιβλία, περιοδικά, κ.ά., να ..ανακυκλωθεί.

αλήθεια, πόσο ταιριαστό, σχεδόν συμβολικό μοιάζει το 'τυχαίο' λίγα χρόνια μετά. (βλέπετε, οι όποιοι φίλοι/συγγενείς ..Έλληνες, προς το -μακρύ- παρόν, στέκονται στην άκρη ..of what is happening/του κόσμου.., σάμπως ανίκανοι οι ίδιοι, ανήμποροι, ανάπηροι, άμοιροι, τέλος πάντων. αφήστε που.., κάθε Άξια, φιλότιμη προσπάθεια μοιάζει σκέτος μπελάς, ή μήπως αυτό αποτελεί τον ορισμό της ηττοπάθειας;)

..μόλις π'ακούστηκε o ψίθυρος πως, με το επισπευσμένο power of attorney, πρώτο-πρώτο πουλήθηκε το παλιό πατρικό. πάει λοιπόν κι αυτό το φτωχικό, πού'χε γι'αυλή το πλούσιο κύμα, πού'βρεχε τα μάτια του καϊμένου του μάκη που καίγονταν στο διάβασμα τόσο μα τόσο μακρυά.

μα το χειρότερο, αντάμα μάλλον χάθηκε και κείνο το άμοιρο το ..κυματάκι του. το μικρό του θαύμα.

αφού -κυριολεκτικά- σ'ανύποπτο χρόνο πρόφτασε να μου πει: "άγιασε μωρέ! κάμε και συ το θάμα σου.."

[μαλαΜή]

Ανώνυμος είπε...

Συνάδελφε Carrot
Δε ξέρω αν πρέπει να προσβληθώ η να αγνοήσω αυτά που γράφετε. Η αλήθεια είναι ότι σκέφτηκα να μην απαντήσω, αλλά τελικά δεν άντεξα…
Πέρα από τα συντακτικά και ορθογραφικά λάθη, τα οποία θεωρώ καλοπροαίρετα ότι είναι θέμα βιασύνης, έχω μείνει άναυδος με την ευκολία σας να απαξιώνετε την πλειονότητα των παιδιάτρων που εκπαιδεύτηκαν στα ελληνικά νοσοκομεία. Γράφετε: «Είναι γεγονός, πως αυτοί, που κάνουν ειδικότητα Παιδιατρική στην Ελλάδα στην πλειονότητά τους είναι με εξαιρετικά χαμηλή επαγγελματική κατάρτιση. Συμβάλουν πολλούς παράγοντες.»
Ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνει η απαξιωτική αναφορά σας σε περιφερικά πανεπιστήμια. Γράφετε: «*90% από τις Ιατρικές Σχολές στην Ελλάδα θα έπρεπε να κλείσουν άμεσα και αμετάκλητα. Είναι καθαρή σπατάλη πόρων και δυναμικό. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα πανεπιστήμια Κρήτης, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη, Ιωάννινα.» Πως μπορείτε να ξέρετε τι δουλειά γίνεται σε καθένα από αυτά, από την Κρήτη ως την Αλεξανδρούπολη; Από το ιδιωτικό σας ιατρείο; Τη στιγμή μάλιστα που είσαστε στην Ελλάδα από το 2000;
Από προσωπική εμπειρία θεωρώ ότι σε πολλά από τα πανεπιστήμια που αναφέρετε απαξιωτικά γίνεται εξαιρετική εκπαίδευση και σε επίπεδο φοιτητών και σε επίπεδο ειδικότητας. Από προσωπική επίσης εμπειρία γνωρίζω ότι σε δημοφιλείς χώρες του εξωτερικού η εκπαίδευση είναι μεν πιο καλή από άποψη οργάνωσης, όχι όμως απαραίτητα και από άποψη ουσίας. Απόδειξη είναι ότι οι Έλληνες (και όχι μόνο) που τις επισκέπτονται ανταποκρίνονται πολύ καλά σε επίπεδο γνώσεων, ενώ συχνά ανέρχονται στις ανώτερες βαθμίδες της ιεραρχίας. Πώς θα συνέβαινε αυτό αν όπως περιγράφετε ή εκπαίδευση στην Ελλάδα ήταν σχεδόν καθολικά χάλια;
Υπάρχει πρόβλημα; υπάρχει. Υπάρχει αναξιοκρατία; υπάρχει. Οικογενειοκρατία; υπάρχει
Και χίλια-δυο άλλα κακά.
Απέχει όμως πολύ από την εικόνα που αφοριστικά περιγράφετε.
Και κάτι επιπλέον.
Έχω γνωρίσει εξαιρετικούς ιατρούς που «κόπηκαν» στις κατά καιρούς εξετάσεις της ειδικότητας και άλλους που επέτυχαν με κάποια «ευκολία». Όχι μόνο στην παιδιατρική.
Πολλά μπορεί να παίζουν ρόλο, κούραση από το εξοντωτικό διάβασμα στα 30κάτι, ο φόβος της αποτυχίας, ο φόβος του εξεταστή, το άγχος, η προσπάθεια να θυμηθείς το πινακάκι, (συχνό και άδικο φαινόμενο), η αυπνία, η σαστιμάρα, η κακή ψυχολογία και φυσικά και η άγνοια. Θέλω να πω ότι δεν είναι πάντα «άσχετος» αυτός που δεν απαντά. Μπορεί να είναι, μπορεί όμως να συμβαίνει και κάτι από τα υπόλοιπα…
Ευχαριστώ για την ανοχή
Τρατσέλας Σάκης

Ανώνυμος είπε...

Carrot

Αυτό που ήθελα να πω, το είπα καθαρά.
Για να αρχίζεις να διορθώνεσαι, πρώτα πρέπει βαθιά μέσα σου να παραδεχθείς πως υπάρχει πρόβλημα.
Το αγαπημένο τραγούδι "Μην γενικεύετε" στην Ελλάδα πάντα οδηγεί σε στασιμότητα. Επειδή λειτουργεί σαν πρόσχημα.

Χρειάζονται ριζικότατα και άμεσα μέτρα. Αλλιώς η αγωνία μόνο παρατείνεται με ανυπολόγιστες μακροπρόθεσμα ζημιές.

Ανώνυμος είπε...

Carrot

"...Απέχει όμως πολύ από την εικόνα που αφοριστικά περιγράφετε."

Εικόνες από την καθημερινότητα ενός ειδικευόμενου (πρώην)...

'Έχοντας κάνει 3.5 χρόνια ειδικότητας σε Νοσοκομείο υψηλών προδιαγραφών στο εξωτερικό, και έχοντας αναγνωρίσει αυτό το χρονικό διάστημα (ΚΕΣΥ), έρχομαι να συμπληρώσω τα υπόλοιπα στο ΠΝ της πόλης Χχχ... .
Εικόνες...

*Στην γενική παιδιατρική κλινική επικρατεί χάος. Κανείς δεν ξέρει πιο παιδί σε ποίον ανήκει (ποίος είναι υπεύθυνος).Επικρατούν ατελείωτες έχθρες καιζήλια.
80% από τούς ειδικευμένους είναι με τόσο χαμηλή επαγγελματική κατάρτιση, που ακόμα σήμερα θυμάμαι Επιμελητής Α να προσπαθεί να ψηλαφίσει το ήπαρ ενός παιδιού με κινήσεις παράλληλες του ορίου του ήπατος, και όχι κάθετους. Άλλος Επίκουρος καθηγητής εξηγεί με τόλμη, πως τα ακροαστικά φαινόμενα δήθεν μεταδίδονται μέσο της σπονδυλικής στήλης στην αντίθετη πλευρά (ημιθωράκιο). Τι να κανείς... διορίστηκαν στα σκοτισμένα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, όταν το ΕΣΥ ήταν άδειο και αζήτητο. Οι ειδικευμένοι προσέρχονται χαώδης στη δουλιά-ένας στις 9, άλλος στις 10, άλλος στις 10.30... ελευθερία, ξέρετε. Δημοκρατία έχουμε... .
*φακέλους ασθενών, σκορπισμένες στο πάτωμα, στις όλες τις γωνιές του δωματίου των ειδικευόμενων, υποδηλώνουν απερίγραπτο και επικίνδυνο χάος. Είναι αδύνατο να βρεθεί οτιδήποτε χωρίς 20 λεπτά ψάξιμο. Και εάν έχεις τύχη. Στη ερώτηση "Γιατί δεν υπάρχει τάξη εδώ?" μου απαντάνε "Εσύ κατάγεσαι από τριτοκοσμική χώρα (δεν κατάγομαι από χώρα των Βαλκανίων), και δε θα διδάσκεις εμάς πως να κάνουμε την δουλειά μας."
*Όλοι οι ειδικευμένοι έχουν την απερίγραπτη ικανότητα να εξαφανίζονται μόλις ένα σοβαρό περιστατικό πλησιάζει τις πόρτες του Νοσοκομείο. Στη ουσία αφήνουν τους ειδικευόμενους "γυμνούς" τελείως.
*Κάθε ένας ειδικευμένος είναι "στα μαχαίρια" με όλους τους υπόλοιπους. Με τέτοιο βαθμό, που αλλάζουν τις θεραπείες τους 3-4 φορές την ημέρα, σκορπίζοντας χάος παντού. Αλληλομισούνται, χαμογελαστά, αλλάζοντας συνεχόμενα φιλοφροσύνες μεταξύ τους με υποκριτικό ύφος. Περπατάνε στο διάδρομο με ύφος παγκόσμιας αυθεντίας. Ποτέ δεν πλησιάζουν η αγκαλιάζουν ΟΥΤΕ ένα παιδί. Φορούν βρόμικες, τσαλακωμένες,ασιδέρωτες ποδιές που συχνά μοιάζουν με ποδιά κρεοπώλη.Ποτέ δεν φορούν πράσινα ρούχα στις ώρες εφημερίας, κοιμούνται κάτω από σεντόνια στις ώρες εφημερίων με τέτοιο τρόπο, που για να τους ξυπνήσεις περνάει 1/2 ώρα. Εάν δεν είναι στο σπίτι τους. Ευχάριστη εξαίρεση- ο Επίκουρος καθηγητής Κ.Χ, τελειόφοιτος Αγγλικού Πανεπιστημίου-πολιτισμένος και εξαιρετικά επαγγελματικά καταρτισμένος άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί όλους τους υπόλοιπος ειδικευμένους πληβείους (έχοντας απόλυτο δίκαιο).

Συνεχίζω αύριο... :)

Ανώνυμος είπε...

Carrot

Αυτό που κάνει άμεση εντύπωση σε έναν άνθρωπο από έξω, ο οποίος είναι συνηθισμένος σε πολιτισμένες καταστάσεις, είναι η πλήρη έλλειψη ανθρωπιάς από το προσωπικό:
*Οι ειδικευόμενοι και οι ειδικευμένοι μιλούσαν άσχημη γλώσσα, μιλούσαν άνετα και συνέχεια στον ενικό. Ύβρεις και κατηγορίες εκτοξευόταν προς του γονείς επί τις μικρότερης ευκαιρίας, προσβάλλοντας την υπόληψη και την αξιοπρέπεια του ασθενή. Ιδιαίτερα όταν οι ασθενείς (οι γονείς) διαφωνούσαν περί κάτι, η ήθελαν εξηγήσεις, η δεύτερη γνώμη. Η παραμικρή διαφωνία με τους ασθενείς, γινόταν αφορμή για αδιάντροπες απειλές , εκβιασμοί και κατηγορίες άσεμνου περιεχομένου ( «Δεν ενδιαφέρεστε για το παιδί σας», π.χ.).
*Η πλήρης έλλειψη ανθρωπιάς, ανθρώπινου συναισθήματος, και καλοπροαίρετης συμπεριφορά εκ μέρος του προσωπικού ήταν καθημερινό φαινόμενο- συνήθης συμπεριφορά. Κανείς δεν διαταζόταν π.χ. να εξαναγκάζει τις μητέρες να κοιμούνται επί μέρες σε δυο καρέκλες δίπλα στο κρεβατάκι του παιδιού τους, ενώ υπήρχαν δεκάδες άδεια κρεβάτια δίπλα. Η εξήγηση- η μετακίνηση των κρεβατιών απαγορεύεται. Αντιμετώπιζαν τις μητέρες άγρια, άσεμνα, με- απευθείας θα τα πω- ηλίθιο τρόπο. Η υποτιμητικά.
*Οι νοσοκόμες ήταν ίσως το πιο αηδιαστικό πρόσωπο αυτής τις κατάστασης. Η συμπεριφορά τους, οι τρόποι τους, και η ηλίθια συνήθειά τους για ατελείωτο κουτσομπολιό, συμπληρωνόταν αρμονικά με την επιμονή τους να «βάζουν φλέβες» στα κεφάλια (των παιδιών ηλικίας 1-2-3-4-6-7 χρονών), στερεώνοντάς το κατόρθωμά τους με … κομμάτι γύψο (γύψο σε γάζα). Έτσι ώστε να μην καταλάβεις ποτέ είναι «σπασμένη» η φλέβα. Εάν πρηστεί, έχει ο Θεός. «Πως πρήζει κάτω από το γύψο», θα ρωτήσετε? Όταν 150ml είναι ήδη έξω… και έχει σχηματιστεί καλή νέκρωση.
«Γιατί δεν χρησιμοποιείτε φλεβοκαθετήρες?» ερωτάω… «απαγορεύεται να βάζετε φλεβικούς οδούς στο κεφάλι πάνω από 6 μήνες ηλικίας του παιδιού».
«Δεν δουλεύουμε με φλεβοκαθετήρες…»
«Γιατί?»
«Δεν συντηρούνται»
«Συντηρούνται με ηπαρίνη.»
«Είσαι τρελός? Θέλεις να προκαλέσουμε αιμορραγία?»
«Η ηπαρίνη που χρησιμοποιείται είναι αραιωμένη.»
Δεν βγάλαμε άκρη. Για ΚΑΘΕ εφαρμογή αντιβιοτικού η τοποθετούσαν βελόνα εκ νέου (3 φορές την ημέρα αυτό, επί 7 μέρες!!), η άφηναν επί τις μέρες ορούς στο κεφάλι των παιδιών, στην ουσία καθηλώνοντάς τους άσκοπα στο κρεβάτι.

* Οι ειδικευόμενοι και οι ειδικευμένοι δεν μιλούν η εξηγούν ΤΙΠΟΤΑ στους γονείς, μπαινοβγαίνοντας από τα δωμάτια με ύφος καθηγητή του Harvard. Αντί για ανθρώπινη επικοινωνία, έχουν καθιερώσει «ώρα ενημέρωσης», όπου ενημερώνουν τους γονείς με το ρολόι στο χέρι, και με ένα αηδιαστικό ύφος και συμπεριφορά.
* Οι ειδικευόμενοι και οι ειδικευμένοι σ΄αυτήν την Παιδιατρική κλινική είχαν στόχους τους αριθμούς. Απλά έφτιαχναν τους αριθμούς, αδιαφορώντας για το παιδί. Οι ατελείωτες και αδικαιολόγητες εξετάσεις πραγματοποιούνταν βιαία, με απάνθρωπο τρόπο- προσωπικά έχω δει πάμπολλες φορές 4 η 5 υπερηβικές παρακεντήσεις σε βρέφος εν σειρά, στη στιγμή που, για κάθε μορφωμένο ιατρό είναι σαφές πως, ούρα στην κύστη δεν υπάρχει. Το βρέφος ούρλιαζε από τον πόνο, οι γονείς δακρυσμένοι καθόταν απ’έξω, ενώ αυτοί συνέχιζαν ασταμάτητα, σαν να μην τρέχει τίποτα. Αυτό που τους ενδιέφερε είναι, να βγουν οι αριθμοί. Και μόνο.
* Οι ειδικευμένοι σε αυτήν την κλινική σε ποσοστό πάνω από 80% ΔΕΝ ήξεραν να εξετάζουν παιδιά. Απλά και κοφτά. Δεν ήξεραν βασικά πράγματα από Προπαιδευτική της Παιδιατρικής. Δεν ήξεραν μεθόδους επίκρουσης, πως και που ψηλαφιούνται τα όρια των οργάνων, δεν είχαν ιδέα περί συμπτώματα, συμπλέγματα και η ερμηνεία τους. ΔΕΝ φοβόντουσαν τίποτα, δεν έβλεπαν 2 εκ πέραν από τις μύτες τους. Ήταν εμφανέστατα αμελείς και επιφανειακοί, πράγμα που τους οδηγούσε επανειλημμένες φορές σε χοντρές γκάφες. Στο κεφάλι τους επικρατούσε απίστευτο χάος, πράγμα που δεν τους εμπόδιζε όμως να έχουν το ύφος και τη συμπεριφορά Νομπελίστα. Ένα απλό παράδειγμα ήταν το σημερινό αστέρι της Παιδο-λοιμωξιολογίας ο κ. Γ… , ο οποίος αναρωτιόταν με βαθιά σκέψη, από πού ένα παιδί με αμυγδαλίτιδα μπορεί να έχει κετονικά σώματα στα ούρα. Όταν του πρότεινα την απάντηση της ασιτίας και των πυρετό, με κοίταξε αιφνιδιασμένα και απάντησε «Εσείς σε εκείνες τις χώρες, σοβαρή ιατρική δεν έχετε». Τότε προσωπικά κατάλαβα που έχω μπλέξει, και επέλεξα των δρόμο της ευθείας σύγκρουσης .

Συνεχίζω αύριο... :)

Ανώνυμος είπε...

αγαπητοί σχολιαστές,
ομολογώ πως, η ανάγνωση εδώ με βάζει σε σκέψεις.., ώστε να αναρωτιέμαι αν θα σας ενδιέφερε η εκτίμηση που αποκόμισα με την πρόσφατη εμπειρία μου ως εγκυμονούσα και ευτυχής μητέρα, που μετακινήθηκε λαβαίνοντας 'τακτική' φροντίδα και παρακολούθηση σε τρεις χώρες: ελλάδα, καναδά, ηπα. σε περίπτωση που εκδηλωθεί σχετικό ενδιαφέρον, υπόσχομαι όπως περιγράψω υπηρεσίες και νοοτροπία -καθώς και αισθήματα. διαφορετικά, λυπάμαι γιά το περιττόν της παρούσας πρότασης.

μαλαμή

Ανώνυμος είπε...

Συνάδελφε Carrot
Τα όσα περιγράφετε είναι ζοφερά. Να μου επιτρέψετε να πω ότι η εικόνα και τα βιώματα που έχω από δύο πανεπιστημιακές παιδιατρικές κλινικές, αλλά και από παιδιατρικές κλινικές του ΕΣΥ διαφέρουν κατά πολύ από αυτά που περιγράφετε. Και στο επίπεδο της ανθρωπιάς και στο επίπεδο της κατάρτισης και σε «νοσηλευτικό» επίπεδο. Δε θα ήθελα να περίπτωσιολογήσω με παραδείγματα. Πολλά μπορεί να πει ο καθένας.
Ωστόσο, κανένας δεν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, ή ότι δεν πρέπει να γίνουν αλλαγές.
Δεν μου απαντήσατε όμως:
Πως έχοντας ουσιαστικά εμπειρία 6 μηνών ειδικότητας παιδιατρικής σε Ελληνική παιδιατρική κλινική μιας πόλης απαξιώνετε επιστημονικά όλες τις άλλες παιδιατρικές κλινικές και όλους όσους απέκτησαν την παιδιατρική ειδικότητα στην Ελλάδα ;
Τρατσέλας Σάκης

Ανώνυμος είπε...

Carrot

Αγαπητέ Κ.Τρατσέλας,

Η ερώτησή σας είναι χωρίς περιεχόμενο. Το κείμενο εκθέτει προσωπικές εμπειρίες, οι οποίες δεν χρειάζονται εξηγήσεις η δικαιολογείς.
Δεν ενδιαφέρομαι πως αλλού είναι πιθανώς καλύτερα. Με ενδιαφέρει εκεί που είναι άθλια, να μην συνεχίζει να είναι.
Ήμουνα σε αυτή τη κλινική πάνω από 11 μήνες. Ανεξαρτήτως από αυτό, οι 3 μίνες φθάνουν για γνωριμία.

"...Ωστόσο, κανένας δεν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, ή ότι δεν πρέπει να γίνουν αλλαγές. "
->Πρόσχημα ΠΟΤΕ να μην γίνουν αλλαγές. Στην πορεία της συζήτησης όλοι πείθονται πως 99% είναι τα καλά, ανεξαρτήτως που στην αρχή 99% ήταν τα προβληματικά. Στο τέλος όλοι ευχαριστημένοι από την καλή διαπίστωση. Και μια άχρηστη Κανέλλη από πάνω για ποικιλία της συζήτησης.

Ε, τέρμα με αυτό...

Ανώνυμος είπε...

Συνάδελφε Carrot,
Δεν αναφέρομαι στις προσωπικές σας εμπειρίες, αλλά στο αρχικό σας «post».
Εσείς δηλώσατε ότι: «Είναι γεγονός, πως αυτοί, που κάνουν ειδικότητα Παιδιατρική στην Ελλάδα στην πλειονότητά τους είναι με εξαιρετικά χαμηλή επαγγελματική κατάρτιση.»
Εσείς δηλώσατε ότι: «…*90% από τις Ιατρικές Σχολές στην Ελλάδα θα έπρεπε να κλείσουν άμεσα και αμετάκλητα … Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα πανεπιστήμια Κρήτης, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη, Ιωάννινα.»
Εσείς δηλώσατε ότι: «…από τα προαναφερθέντα Πανεπιστήμια υπάρχει ούτε ένα άξιο για να δίνει ειδικότητα "Παιδιατρικής…»
Τελικά προκύπτει ότι έχετε κάποιες «…προσωπικές εμπειρίες, οι οποίες δεν χρειάζονται εξηγήσεις η δικαιολογείς…» από μία κλινική στην οποία μείνατε για περίπου 11 μήνες, που όμως, επιμένω εξ΄αρχής, δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν τις δηλώσεις σας αυτές που απαξιώνουν την πλειονότητα των Ελλήνων παιδιάτρων και των Παιδιατρικών κλινικών.
Θεωρώ τη δήλωση σας: «Δεν ενδιαφέρομαι πως αλλού είναι πιθανώς καλύτερα. Με ενδιαφέρει εκεί που είναι άθλια, να μην συνεχίζει να είναι.» υπαναχώρηση από την αρχική τοποθέτησή σας.

Τρατσέλας Σάκης

ΥΓ.Ζητώ συγνώμη από τον Κ. Καβαλιώτη, για την κατάχρηση του χώρου. Δεν θα απασχολήσω ξανά για ανάλογο ζητήμα.

JOHN KAVALIOTIS είπε...

Μετά τόσα σχόλια να λάβω και εγώ μέρος στη συζήτηση.

Μαλαμή

Το πρώτο σας «λογοτεχνίζον» σχόλιο ενδιαφέρον.
Εξίσου ενδιαφέρον (ίσως και περισσότερο) θα είχε η πρόταση στο δεύτερο σχόλιο σας.

Περιμένουμε τις εμπειρίες σας από τις τρεις χώρες.

JOHN KAVALIOTIS είπε...

Yanis

Σωστός. Φαντάζομαι ποιον εννοείτε. Όπως πολύ καλά γνωρίζετε, ο κύριος αυτός, έστω και αργά, τιμωρήθηκε δεόντως. Αυτοί όμως τους οποίους έβλαψε, δικαιώθηκαν; Όχι φυσικά.

JOHN KAVALIOTIS είπε...

ΝΚ

Αγαπητέ (τή) συνάδελφε,
Έχετε ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο σε όλα. Χρόνια τα φωνάζω, τα έχω γράψει, τα έχω προτείνει. Ποιος ακούει; Όταν λες την ορατή πραγματικότητα μέσα σε ένα περιβάλλον καταχνιάς και αντιθέσεων, το μόνο που μπορείς να αποκομίσεις είναι να σε πούνε γραφικό.
Όλοι συμβιβάζονται και όλοι επαναπαύονται στα υπάρχοντα και κεκτημένα. Μην αναταράξουμε τη μακάρια ανυπαρξία προγραμμάτων, σχεδίων, έργων, υποδομών. Που καιρός για τέτοια. Έχουμε άλλα προσωπικά να ασχοληθούμε.
Να δούμε πότε θα μας κρίνουν εμάς τους κρίνοντες. Τότε να δείτε τι έχει να γίνει. Πιστεύετε ότι δεν στενοχωριόμαστε όταν απορρίπτουμε κάποιον για πράγματα που δεν καταφέραμε να του διδάξουμε; Που όμως οφείλει να γνωρίζει;
Χαίρομαι που ένας νεαρός ειδικευόμενος βλέπει τόσο καθαρά και με ανοιχτό μυαλό τα πράγματα. Μπορεί όμως ο ένας να κάνει κάτι; Μπορεί κάποτε στον ένα να προστεθεί και άλλος και άλλος και άλλος … και να γίνει έτσι ένα ποτάμι που θα παρασύρει πολλούς και πολλά και θα αλλάξει και θα ανατρέψει τα κατεστημένα; Και πρώτα-πρώτα να αλλάξει εμάς τους «δασκάλους»; Μπορεί;
Έχει καιρό που δεν πιστεύω πλέον στα θαύματα.
Ωστόσο, είστε η νέα γενιά. Κάντε κάτι. Μην αφήνετε να σας κλέβουν τα όνειρα και τις ελπίδες.

JOHN KAVALIOTIS είπε...

Carrot
Σάκης

Ενδιαφέρουσα η αψιμαχία σας. Η ουσία είναι ότι δεν υπάρχει μόνο μαύρο ή μόνο άσπρο. Υπάρχουν και διαβαθμίσεις.
Δεν συμφωνώ με τη γενική απαξιωτική εικόνα του συναδέλφου εξ επαρχίας. Θα έλεγα μάλιστα ότι ένα-δυο από τα πανεπιστήμια που αναφέρει είναι πολύ καλύτερα από το δικό μας. Το οποίο, παρεπιμπτόντως, νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι το πρώτο που θα κλείσει αν ποτέ δημιουργείτο θέμα μείωσης του αριθμού των πανεπιστημίων ή αξιολόγησης τους. Οι γνωρίζοντες, γνωρίζουν και την κατάταξη που έχει το ίδρυμα της πόλης μας διεθνώς. Πώς να το ομολογήσουν όμως;
Τα άλλα που γράφει ο συνάδελφος Carrot είναι προσωπικές εμπειρίες που δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα σε αρκετές κλινικές. Δεν μπορούν όμως να αποτελέσουν γενικό αφοριστικό πλαίσιο. Καλοί και κακοί υπάρχουν παντού. Όλοι μας έχουμε βιώσει (και το βιώνουμε καθημερινά θα έλεγα) το ύφος και το ήθος μεγαλοσχημόνων (αλλά πλειστάκις και απλών και κατώτερης ιεραρχίας) ιατρών. Αφορά βεβαίως τόσο το πανεπιστήμιο όσο και το ΕΣΥ (εκεί καμμιά φορά είναι χειρότερα τα πράγματα). Από το ύψος των τίτλων ή της θέσεως τους απαξιούν και να σου απευθύνουν όχι την καλημέρα τους (του Θεού είναι η καλημέρα κύριοι συνάδελφοι) αλλά το βλέμμα τους. Πόσες φορές δεν βιώσαμε την απαξιωτική συμπεριφορά συναδέλφων σε εφημερίες όταν κάποιος γνωστός μας ή συγγενής μας έτυχε της ανάγκης νοσηλείας. Και πολλές φορές όσο πιο αδαής και πιο χαμηλότιτλος είναι ο γιατρός τόσο πιο ύφος και «ιδέα» έχει. Και πόσες φορές δεν βάλαμε βαθιά το χέρι στη τσέπη (ναι εμείς οι γιατροί) για να αμείψουμε κάποιον άθλιο «υπαλληλίσκο» της ιατρικής που σαφώς δεν ώφειλε να αμείβεται εξτρά για να μας εξετάσει. Δυστυχώς αυτά συμβαίνουν και δεν μπορεί να τα διαψεύσει κανείς. Φανταστείτε τι έχει να πει ο απλός κόσμος.
Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη πλευρά. Που υποστηρίζει ο Σάκης. Σαφώς και υπάρχουν γιατροί και νοσηλευτές που τιμούν και τον τίτλο τους και το λειτούργημα τους. Σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται ταπεινά, άοκνα και σιωπηλά και προσφέρουν τα πλείστα όσα στους συνανθρώπους τους. Σαφώς και υπάρχουν άνθρωποι με χαρακτήρα, ύφος και συμπεριφορά. Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί δεν λαμβάνουν ούτε ένα ευχαριστώ. Από την πολιτεία. Που τους έχει ξεχασμένους. Σημασία έχει ότι κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Και αυτό είναι το πιο σωστό, να κάνεις τη δουλειά σου γιατί έτσι πρέπει και όχι για να περιμένεις κάτι. Και σημασία έχει να μπορέσουν κάποτε να γίνουν περισσότεροι οι σωστοί από τους παραβάτες του ιατρικού λειτουργήματος.
Τελική ουσία της όλης συζήτησης είναι ότι θα πρέπει κάποια στιγμή (Επειγόντως θα έλεγα) να αλλάξει ριζικά το πλαίσιο της εκπαίδευσης και του ελέγχου των γιατρών. Σ΄ αυτό νομίζω ότι συμφωνούμε όλοι.

Ανώνυμος είπε...

«Ωστόσο, νομίζω ότι όλα αυτά μας αφορούν όλους. Οι γιατροί, καθηγητές και μη, αριστοκράτες της επιστήμης και ταπεινοί θεράποντες (υπηρέτες) της ιατρικής, δεν είναι άτρωτοι. Όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Και τότε διαπιστώνουμε τι συμβαίνει και αναρωτιόμαστε ποια χέρια θα μας αναλάβουν. Και τότε πληρώνουμε το τίμημα. Τότε όμως είναι πολύ αργά για δάκρυα.» απλά συμφωνώ.
Μάριος Ανδρέου.


Συγνώμη για την παρέμβαση.
Θεωρώ ότι τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν τη σωστή κατεύθυνση που τους αρμόζει. Αρκετοί συνάδελφοι και το σπουδαιότερο, οι νεότεροι, προσπαθούν με τον τρόπο τους να καταθέσουν τις απόψεις τους , που μπορεί να έχουν (ή και να μην έχουν μέσα τους) δόσεις υπερβολής. Το κυριότερο όμως είναι ότι τις καταθέτουν, (μαζί και τον πόνο τους) όχι για να υπερθεματίσουν τα τεκταινόμενα στο παιδιατρικό χώρο, αλλά για να καυτηριάσουν άλλοτε με υπερβολή και άλλοτε με προσωπική κατάθεση εμπειριών τον ΚΑΤΗΦΟΡΟ της εκπαίδευσης στην Ελλάδα ,είτε μιλώντας για πρωτοβάθμια – δευτεροβάθμια , είτε για τριτοβάθμια – πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ ή κάποιος άλλος (ο οποιοσδήποτε τρίτος) αλλά λέγονται πλέον δημοσίως και ευθαρσώς από χείλη πανεπιστημιακών δασκάλων και πρυτάνεων, ( θα έχετε παρακολουθήσει τις δηλώσεις των πρυτάνεων όλων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στα ΜΜΕ το τελευταίο τρίμηνο).

Κύριοι θέλω να ευελπιστώ ότι πιάσαμε πάτο, αν όχι αλίμονο μας!

Στο θέμα μας όμως για επαρκή γνώση των συναδέλφων παιδιάτρων θα ήθελα να καταθέσω μερικές απόψεις:
1ον υπερπληθωρισμός παιδιάτρων (γνωστό θέμα, δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης). Οι πολιτικοί μας έχουν να ασχοληθούν με σοβαρότερα θέματα, βλέπε μίζες και άλλα.
2ον υψηλή εκπαιδευτική ανεπάρκεια (και ανικανότητα) στο γνωστικό επίπεδο της παιδιατρικής εκ μέρους πολλών (όχι όλων) των διδασκόντων και διδασκομένων. Θα ήθελα να σταθώ και να καταθέσω τις προσωπικές εμπειρίες από την πανεπιστημιακή κλινική του Αγία Σοφία, αλλά θα ήταν και κουραστικό και θα υπάρξουν πιθανώς φωνές για να υποστηρίξουν τα αντίθετα. Δεν πειράζει το είπαμε εξ αρχής, τις απόψεις μας καταθέτουμε, όχι νομοσχέδιο προς ψήφιση!
3ον παντελής λαθεμένη κατεύθυνση των εκπαιδευομένων παιδιάτρων που στο 90-95% θα στελεχώσουν τον κορμό της πρωτοβάθμιας υγείας και όχι κάποια κλινική σε κάποιο νοσοκομείο. Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Εκπαιδεύονται (?) παιδίατροι λες και όλοι τους θα δουλέψουν στη μονάδα νεογνών ή στη μονάδα μεταμοσχεύσεων.

Ερωτώνται για θέματα που πιθανώς να μην τα συναντήσουν ποτέ τους στη παιδιατρική τους ζωή (τοποθέτηση μου, είναι ότι και αυτά πρέπει να τα γνωρίζουν), αλλά «σχεδόν» κανείς τους δεν εξετάζει με γνώμονα αυτό που πρέπει να παραγάγουν δηλ παιδίατρους ικανούς για να αντεπεξέλθουν σ’ αυτό για το οποίο ετάχθησαν στην πρωτοβάθμια φροντίδα και πρόληψη της ευαίσθητης παιδικής κοινότητας.
Τι σημαίνει αυτό; Θεμελιώδης διαφορά σκέψης και αντιμετώπισης της παιδιατρικής.
Ο μαχόμενος παιδίατρος (στην πρώτη γραμμή όπου και ανήκει) οφείλει να σκεφτεί διαφοροδιαγνωστικά, τι βλέπει μπροστά του και να αναπτύξει τέτοια κριτική σκέψη, χωρίς εργαστηριακές εξετάσεις και βοήθεια από κανένα συνάδελφο, για να μπορέσει να αξιολογήσει εάν αυτό το παιδί έχει άμεση ανάγκη. Αυτό όμως είναι το διαγνωστικό και θεραπευτικό πιθανώς κομμάτι της παιδιατρικής ενασχόλησης του.
Το δεύτερο σκέλος είναι τούτο.Η παιδιατρική τα τελευταία χρόνια έχει «αλλάξει». Οι γονείς προσέρχονται στο παιδίατρο τους όχι μόνο για τα μείζονα προβλήματα, αλλά κυρίως για τα ελάσσονα.
Τόσο ελάσσονα που ο πρωτοεμφανιζόμενος (στη πρωτοβάθμια φροντίδα – πρόληψη και υγεία) παιδίατρος αδυνατεί τις περισσότερες των περιπτώσεων να απαντήσει. Και ο γονιός αντιλαμβανόμενος την ανεπάρκεια του (και θα ήταν ευτυχές γεγονός, όχι και τα λάθη του) να αναζητά εκ νέου παιδιατρικές συμβουλές αλλού.
Την τοποθέτησή μου αυτή την υποστηρίζω λόγω της θέσης μου, όταν αναζητώ συναδέλφους για συνεργασία. Πραγματικά και να με συγχωρέσει ο συνάδελφος Τρατσέλας Σάκης, 9 στους 10 δεν επαρκούν γνωσιολογικά (αλλά και επιστημονικά) σε θέματα πρωτοβάθμιας υγείας. Και εννοώ από το πώς να σταθούν, πώς να μιλήσουν, πώς να ευχαριστήσουν και ικανοποιήσουν το τελικό χρήστη υγείας δηλ παιδί και γονιό.
Στο παιδίατρο, το 50% των περιπτώσεων θα προσέλθουν για κάποιο σωματικό πρόβλημα, αλλά το υπόλοιπο 50% θα προσέλθει για ελάσσονα θέματα, όπως για απλά θέματα πληροφόρησης ή αγχωτικής συμπεριφοράς των γονέων ή για κάποια μόλις υποφαινόμενη αναπτυξιακή διαταραχή του παιδιού τους.
« Άφωνος ο Παιδίατρος».
Και σαφώς αντιλαμβάνεστε γιατί. Διότι κανένας πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν ασχολήθηκε μ αυτά τα ταπεινά και εννοούμενα θέματα. Αλλά σαφώς πρέπει να γνωρίζει το «χ» θεραπευτικό σχήμα της «ψ» κακοήθειας. Το τελευταίο καλά θα κάνει να το γνωρίζει επαρκώς ο νοσοκομειακός παιδίατρος.
Εάν κάνει ιατρείο κοινότητας, νοσοκομειακός γιατρός σε ήδη υπάρχον ιατρείο σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα έχει «ασθενείς» . Να με συγχωρέσουν οι νοσοκομειακοί παιδίατροι, αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια. Εάν θέλετε και τολμάτε δοκιμάστε το στο ιατρείο σας, σε μια περίοδο που εσείς θα κρίνετε, λόγω προσωπικής ανάγκης και αδυναμίας να λειτουργήσετε το ιατρείο σας. Σας προκαλώ!!
Και αυτό δεν το αναφέρω γιατί δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε θέματα παιδιατρικής γνώσης, αλλά σε άλλα χιλιάδες μικρά και ελάσσονα θέματα που στο νοσοκομειακό χώρο δεν αξίζουν καμιάς ενασχόλησης, αλλά στο ιατρείο της κοινότητας είναι τεράστιας αξίας και σημασίας. Ο νοών νοείτο.
4ον Θα συμφωνήσω με το συνάδελφο ΝΚ σχεδόν στο ακέραιο των απόψεων του.
α. πανεθνική και ταυτόχρονη αξιολόγηση εκπαιδευομένων, αλλά και εκπαιδευτών.
β. εκπαιδευτικές κλινικές που παρέχουν ειδικότητα για 1 ή 2 χρόνια ή και περισσότερα, που δείχνουν όμως από τις ετήσιες εξετάσεις των εκπαιδευομένων τους χαμηλή βαθμολογία, να ζητείται από το υπουργείο αναίρεση της άδειας για εκπαίδευση και (όχι μόνο).
γ. διάθεση ενός μόνο εκπαιδευτικού συγγράμματος (πιθανώς ξένου και μεταφρασμένου στα ελληνικά) για όλη την ελληνική επικράτεια.
δ. ανακατανομή της παρεχόμενης γνώσης και εκπαίδευση παιδιάτρων όχι για νοσοκομειακή «καριέρα» , αλλά κυρίως για πρωτοβάθμια παροχή φροντίδας.
ε. εκπαίδευση και ενημέρωση για την υπάρχουσα κατάσταση παροχής υγείας στην Ελλάδα και στο διεθνή χώρο. (θα επανέλθω επεξηγηματικά κάποια άλλη φορά).
στ. συνεχή και δια βίου εκπαίδευση αλλά και αξιολόγηση (ανά 5ετία) των παλαιοτέρων παιδιάτρων. (Ο Αμερικάνος συνάδελφος χάνει την άδεια λειτουργίας του ιατρείου του, εάν δεν πιστοποιήσει με εξετάσεις επαρκώς τις γνώσεις του) . Στην Ελλάδα εάν ο καλός Θεούλης δεν προνοήσει, ξέρετε πόσοι συνάδελφοι με Αλτζχάιμερ εξασκούν την Παιδιατρική; (και στον ιδιωτικό και στο νοσοκομειακό χώρο).
5ον αναλογική εκπροσώπηση στα συνδικαλιστικά μας και επιστημονικά μας όργανα και εταιρείες σύμφωνα με τον αναλογούντα αριθμό ιδιωτών – νοσοκομειακών παιδιάτρων.
6ον υγειονομικός χάρτης
7ον αποδέσμευση απόκτησης πτυχίου και εξάσκηση επαγγέλματος.

Θα συμφωνήσω βέβαια στο ακέραιο με τον Ιωάννη Καβαλιώτη όταν έγραφε σε κάποιο παλαιό post ότι ίσως χρειασθεί να ισοπεδωθούν όλα και ξανά από την αρχή να ξανακτιστούν.

Ευχαριστώ για το βήμα που μου παραχωρήσατε.

Μάριος Ανδρέου
Παιδίατρος

Ανώνυμος είπε...

«Ωστόσο, νομίζω ότι όλα αυτά μας αφορούν όλους. Οι γιατροί, καθηγητές και μη, αριστοκράτες της επιστήμης και ταπεινοί θεράποντες (υπηρέτες) της ιατρικής, δεν είναι άτρωτοι. Όλοι κάποτε αρρωσταίνουμε. Και τότε διαπιστώνουμε τι συμβαίνει και αναρωτιόμαστε ποια χέρια θα μας αναλάβουν. Και τότε πληρώνουμε το τίμημα. Τότε όμως είναι πολύ αργά για δάκρυα.» απλά συμφωνώ.
Μάριος Ανδρέου.


Συγνώμη για την παρέμβαση.
Θεωρώ ότι τα πράγματα αρχίζουν να παίρνουν τη σωστή κατεύθυνση που τους αρμόζει. Αρκετοί συνάδελφοι και το σπουδαιότερο, οι νεότεροι, προσπαθούν με τον τρόπο τους να καταθέσουν τις απόψεις τους , που μπορεί να έχουν (ή και να μην έχουν μέσα τους) δόσεις υπερβολής. Το κυριότερο όμως είναι ότι τις καταθέτουν, (μαζί και τον πόνο τους) όχι για να υπερθεματίσουν τα τεκταινόμενα στο παιδιατρικό χώρο, αλλά για να καυτηριάσουν άλλοτε με υπερβολή και άλλοτε με προσωπική κατάθεση εμπειριών τον ΚΑΤΗΦΟΡΟ της εκπαίδευσης στην Ελλάδα ,είτε μιλώντας για πρωτοβάθμια – δευτεροβάθμια , είτε για τριτοβάθμια – πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ ή κάποιος άλλος (ο οποιοσδήποτε τρίτος) αλλά λέγονται πλέον δημοσίως και ευθαρσώς από χείλη πανεπιστημιακών δασκάλων και πρυτάνεων, ( θα έχετε παρακολουθήσει τις δηλώσεις των πρυτάνεων όλων των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στα ΜΜΕ το τελευταίο τρίμηνο).

Κύριοι θέλω να ευελπιστώ ότι πιάσαμε πάτο, αν όχι αλίμονο μας!

Στο θέμα μας όμως για επαρκή γνώση των συναδέλφων παιδιάτρων θα ήθελα να καταθέσω μερικές απόψεις:
1ον υπερπληθωρισμός παιδιάτρων (γνωστό θέμα, δεν χρήζει περαιτέρω ανάλυσης). Οι πολιτικοί μας έχουν να ασχοληθούν με σοβαρότερα θέματα, βλέπε μίζες και άλλα.
2ον υψηλή εκπαιδευτική ανεπάρκεια (και ανικανότητα) στο γνωστικό επίπεδο της παιδιατρικής εκ μέρους πολλών (όχι όλων) των διδασκόντων και διδασκομένων. Θα ήθελα να σταθώ και να καταθέσω τις προσωπικές εμπειρίες από την πανεπιστημιακή κλινική του Αγία Σοφία, αλλά θα ήταν και κουραστικό και θα υπάρξουν πιθανώς φωνές για να υποστηρίξουν τα αντίθετα. Δεν πειράζει το είπαμε εξ αρχής, τις απόψεις μας καταθέτουμε, όχι νομοσχέδιο προς ψήφιση!
3ον παντελής λαθεμένη κατεύθυνση των εκπαιδευομένων παιδιάτρων που στο 90-95% θα στελεχώσουν τον κορμό της πρωτοβάθμιας υγείας και όχι κάποια κλινική σε κάποιο νοσοκομείο. Αυτό δεν το κατάλαβα ποτέ. Εκπαιδεύονται (?) παιδίατροι λες και όλοι τους θα δουλέψουν στη μονάδα νεογνών ή στη μονάδα μεταμοσχεύσεων.

Ερωτώνται για θέματα που πιθανώς να μην τα συναντήσουν ποτέ τους στη παιδιατρική τους ζωή (τοποθέτηση μου, είναι ότι και αυτά πρέπει να τα γνωρίζουν), αλλά «σχεδόν» κανείς τους δεν εξετάζει με γνώμονα αυτό που πρέπει να παραγάγουν δηλ παιδίατρους ικανούς για να αντεπεξέλθουν σ’ αυτό για το οποίο ετάχθησαν στην πρωτοβάθμια φροντίδα και πρόληψη της ευαίσθητης παιδικής κοινότητας.
Τι σημαίνει αυτό; Θεμελιώδης διαφορά σκέψης και αντιμετώπισης της παιδιατρικής.
Ο μαχόμενος παιδίατρος (στην πρώτη γραμμή όπου και ανήκει) οφείλει να σκεφτεί διαφοροδιαγνωστικά, τι βλέπει μπροστά του και να αναπτύξει τέτοια κριτική σκέψη, χωρίς εργαστηριακές εξετάσεις και βοήθεια από κανένα συνάδελφο, για να μπορέσει να αξιολογήσει εάν αυτό το παιδί έχει άμεση ανάγκη. Αυτό όμως είναι το διαγνωστικό και θεραπευτικό πιθανώς κομμάτι της παιδιατρικής ενασχόλησης του.
Το δεύτερο σκέλος είναι τούτο.Η παιδιατρική τα τελευταία χρόνια έχει «αλλάξει». Οι γονείς προσέρχονται στο παιδίατρο τους όχι μόνο για τα μείζονα προβλήματα, αλλά κυρίως για τα ελάσσονα.
Τόσο ελάσσονα που ο πρωτοεμφανιζόμενος (στη πρωτοβάθμια φροντίδα – πρόληψη και υγεία) παιδίατρος αδυνατεί τις περισσότερες των περιπτώσεων να απαντήσει. Και ο γονιός αντιλαμβανόμενος την ανεπάρκεια του (και θα ήταν ευτυχές γεγονός, όχι και τα λάθη του) να αναζητά εκ νέου παιδιατρικές συμβουλές αλλού.
Την τοποθέτησή μου αυτή την υποστηρίζω λόγω της θέσης μου, όταν αναζητώ συναδέλφους για συνεργασία. Πραγματικά και να με συγχωρέσει ο συνάδελφος Τρατσέλας Σάκης, 9 στους 10 δεν επαρκούν γνωσιολογικά (αλλά και επιστημονικά) σε θέματα πρωτοβάθμιας υγείας. Και εννοώ από το πώς να σταθούν, πώς να μιλήσουν, πώς να ευχαριστήσουν και ικανοποιήσουν το τελικό χρήστη υγείας δηλ παιδί και γονιό.
Στο παιδίατρο, το 50% των περιπτώσεων θα προσέλθουν για κάποιο σωματικό πρόβλημα, αλλά το υπόλοιπο 50% θα προσέλθει για ελάσσονα θέματα, όπως για απλά θέματα πληροφόρησης ή αγχωτικής συμπεριφοράς των γονέων ή για κάποια μόλις υποφαινόμενη αναπτυξιακή διαταραχή του παιδιού τους.
« Άφωνος ο Παιδίατρος».
Και σαφώς αντιλαμβάνεστε γιατί. Διότι κανένας πανεπιστημιακός δάσκαλος δεν ασχολήθηκε μ αυτά τα ταπεινά και εννοούμενα θέματα. Αλλά σαφώς πρέπει να γνωρίζει το «χ» θεραπευτικό σχήμα της «ψ» κακοήθειας. Το τελευταίο καλά θα κάνει να το γνωρίζει επαρκώς ο νοσοκομειακός παιδίατρος.
Εάν κάνει ιατρείο κοινότητας, νοσοκομειακός γιατρός σε ήδη υπάρχον ιατρείο σε σύντομο χρονικό διάστημα δεν θα έχει «ασθενείς» . Να με συγχωρέσουν οι νοσοκομειακοί παιδίατροι, αλλά δυστυχώς είναι αλήθεια. Εάν θέλετε και τολμάτε δοκιμάστε το στο ιατρείο σας, σε μια περίοδο που εσείς θα κρίνετε, λόγω προσωπικής ανάγκης και αδυναμίας να λειτουργήσετε το ιατρείο σας. Σας προκαλώ!!
Και αυτό δεν το αναφέρω γιατί δεν θα μπορέσει να αντεπεξέλθει σε θέματα παιδιατρικής γνώσης, αλλά σε άλλα χιλιάδες μικρά και ελάσσονα θέματα που στο νοσοκομειακό χώρο δεν αξίζουν καμιάς ενασχόλησης, αλλά στο ιατρείο της κοινότητας είναι τεράστιας αξίας και σημασίας. Ο νοών νοείτο.
4ον Θα συμφωνήσω με το συνάδελφο ΝΚ σχεδόν στο ακέραιο των απόψεων του.
α. πανεθνική και ταυτόχρονη αξιολόγηση εκπαιδευομένων, αλλά και εκπαιδευτών.
β. εκπαιδευτικές κλινικές που παρέχουν ειδικότητα για 1 ή 2 χρόνια ή και περισσότερα, που δείχνουν όμως από τις ετήσιες εξετάσεις των εκπαιδευομένων τους χαμηλή βαθμολογία, να ζητείται από το υπουργείο αναίρεση της άδειας για εκπαίδευση και (όχι μόνο).
γ. διάθεση ενός μόνο εκπαιδευτικού συγγράμματος (πιθανώς ξένου και μεταφρασμένου στα ελληνικά) για όλη την ελληνική επικράτεια.
δ. ανακατανομή της παρεχόμενης γνώσης και εκπαίδευση παιδιάτρων όχι για νοσοκομειακή «καριέρα» , αλλά κυρίως για πρωτοβάθμια παροχή φροντίδας.
ε. εκπαίδευση και ενημέρωση για την υπάρχουσα κατάσταση παροχής υγείας στην Ελλάδα και στο διεθνή χώρο. (θα επανέλθω επεξηγηματικά κάποια άλλη φορά).
στ. συνεχή και δια βίου εκπαίδευση αλλά και αξιολόγηση (ανά 5ετία) των παλαιοτέρων παιδιάτρων. (Ο Αμερικάνος συνάδελφος χάνει την άδεια λειτουργίας του ιατρείου του, εάν δεν πιστοποιήσει με εξετάσεις επαρκώς τις γνώσεις του) . Στην Ελλάδα εάν ο καλός Θεούλης δεν προνοήσει, ξέρετε πόσοι συνάδελφοι με Αλτζχάιμερ εξασκούν την Παιδιατρική; (και στον ιδιωτικό και στο νοσοκομειακό χώρο).
5ον αναλογική εκπροσώπηση στα συνδικαλιστικά μας και επιστημονικά μας όργανα και εταιρείες σύμφωνα με τον αναλογούντα αριθμό ιδιωτών – νοσοκομειακών παιδιάτρων.
6ον υγειονομικός χάρτης
7ον αποδέσμευση απόκτησης πτυχίου και εξάσκηση επαγγέλματος.

Θα συμφωνήσω βέβαια στο ακέραιο με τον Ιωάννη Καβαλιώτη όταν έγραφε σε κάποιο παλαιό post ότι ίσως χρειασθεί να ισοπεδωθούν όλα και ξανά από την αρχή να ξανακτιστούν.

Ευχαριστώ για το βήμα που μου παραχωρήσατε.

Μάριος Ανδρέου
Παιδίατρος

Ανώνυμος είπε...

..απόψε τουλάχιστον, θα σας ευχαριστήσω για το φιλόξενο τούτο "ανοιχτό παράθυρο" και θα σας υποσχεθώ πως, θα γράψω την περίληψη της μικρής μου οδύσσειας ..προσεχώς. καλό μήνα σε όλους, παιδιάτρους και παιδιά.

μαλαμή

Ανώνυμος είπε...

λοιπόν, τηρώντας την υπόσχεση, η μικρή μου αναφορά ακολουθεί.. [αποσπασματικά]

(α' μέρος)

τον νοέμβριο του 2004, κατά την ετήσια επίσκεψη για το παπ τεστ, ο (τότε) γυναικολόγος (μου), κ. Ν. Γ., που διατηρεί ιατρείο στη νέα υόρκη, μου συνέστησε όπως διορθώσω την οικογενειακή μου κατάσταση και τεκνοποιήσω, αναφέροντας έναν-δυό τρισευγενείς λόγους και μη δέχοντας την όποια αντίρρηση..

τον νοέμβριο του 2005, σε ερώτησή μου, "εάν θα μπορούσα να γεννήσω ένα υγιές βρέφος παρά το προχωρημένο της ηλικίας μου", η γυναικολόγος, κ. Ελ. Αλ., που διατηρεί ιατρείο επί της λεωφ. κηφισίας (στο παλ. ψυχικό), μου απάντησε θετικά. μόλις είχαμε λάβει τα ευχάριστα αποτελέσματα του τακτικού παπ-τεστ, θεωρούσα όμως πως η εικόνα που είχε για μένα δεν ήταν πλήρης, καθώς ήμουν μια ..περαστική εξεταζόμενη. σε νέα ερώτηση που φανέρωνε την υφέρπουσα ανησυχία μου έλαβα περαιτέρω -πλην συνθηματική- ενθάρρυνση.

τον νοέμβριο του 2006, σε παρόμοια ερώτηση προς την γυναικολόγο, κ. Στ. Πα., που διατηρεί ιατρείο στο παλ. φάληρο, έλαβα και πάλι θετική απάντηση, ενώ και τούτη η ιατρός είχε μόνον γνώση του πρόσφατου παπ-τεστ. χωρίς δισταγμό με βεβαίωσε πως, εάν το αποφάσιζα, το ιατρικό προφίλ μου έδειχνε πως, όλα θα πήγαιναν καλά.

λοιπόν, εκείνα τα χριστούγεννα έκρινα πως έπρεπε να το τολμήσω. τον επόμενο φλεβάρη (2007), η ίδια ιατρός επαλήθευσε το δικό μου θετικό τεστ εγκυμοσύνης (predictor)και με συνεχάρηκε.

παρότι λογικά θά'πρεπε να συνέχιζα την ιατρική παρακολούθηση με την ίδια -και δεν υπήρχε αντικειμενικός λόγος για το αντίθετο- δεν επέστρεψα σε κείνη, ακυρώνοντας την επόμενη επίσκεψη.

κάποια παιδική φίλη, μου πρότεινε να συμβουλευτώ συγγενή της γυναικολόγο, τον κ. Ιω. Κα., που διατηρεί ιατρείο στους αγ. αναργύρους. κατά την πρώτη μου επίσκεψη, εκείνος διέκρινε την ανησυχία στην "ησυχία" της σιωπής μου, όπως είπε πειρακτικά. αφού σηκώθηκε να κατευνάσει το μικρό γυναικείο πλήθος που περίμενε στο σαλονάκι του ιατρείου του, με ενημέρωσε σχετικά με ότι έπρεπε να περιμένω ή φροντίσω ..προσεχώς, (δηλ. συμπτώματα, διατροφή, λήψη βιταμινών, τεστ α/β/γ' επιπέδου, κ.ά.), χαριτολογώντας, "ας είσαι διαβασμένη στο παρακάτω μάθημα, τι λες;!"

καπνίζοντας ασταμάτητα, μου σημείωνε διευθύνσεις, τηλέφωνα και πιθανές ημ/νίες των απαραίτητων εξετάσεων, (μάλιστα σχεδίαζε πρόχειρα σκιτσάκια όπου δεν έβρισκε τις λέξεις), και ζητούσε όπως τον ενημερώνω και "ενοχλώ" ανελλιπώς. (σημ. ακολούθησα πιστά τις οδηγίες του και δεν χρειάστηκε να τον ενοχλήσω παρά μόνον για να του πω τα ..ευχάριστα.)

η εν λόγω επίσκεψη δεν κράτησε πιότερο από τις δυό άλλες που προανέφερα, ίσως λίγα μόλις λεπτά, με μόνη ίσως διαφορά πως, σε αυτήν ο [θεράπων] ιατρός ήταν παρών και ..τρισδιάστατος. πιστεύω δε, αποτέλεσε το ημίωρο εκείνο την αφετηρία μιάς ανθρώπινης γνωριμίας, παράλληλης με την όποια πελατειακή σχέση.

σύντομα ακολούθησαν οι εξετάσεις ultrasound στο προγεννητικό κέντρο της λεωφ. αλεξάνδρας που ήταν περιπετειώδεις, καθώς τα απαραιτήτως έγκαιρα ραντεβού ήταν σχεδόν ..αδύνατα και η αναμονή την ημέρα της εξέτασης πολύωρη. ενώ δε, το προσωπικό του τμήματος φαινόταν τόσο ..αγανακτισμένο όσο ήταν και το "φουσκωμένο" κοινό, το πρώτο υποδεχόταν το δεύτερο με αντιεπαγγελματική συμπεριφορά και αντικοινωνική αδιακρισία. μάλιστα, σε άλλο σημείο του ιδίου ορόφου, κάποια υπεύθυνη ιατρός, (της οποίας την ειδικότητα δεν θυμάμαι), ενώ συμπλήρωνε κάποιο απαραίτητο έντυπο σχετικά με το ιατρικό ιστορικό των γονέων και συγγενών α' βαθμού, σχολίαζε μεγαλοφώνως.

τουναντίον, ο υπεύθυνος ιατρός -θυμάμαι ευχάριστα πως- ήταν ευγενικός, εκμαιεύοντας την ενεργό συμμετοχή μου στην όλη διαδικασία, αποκωδικοποιώντας μου την εικόνα ζωής στην οθόνη του η/υ και σωπαίνοντας ώστε να αφουγκραστώ τον ήχο της ..μπέμπας μου, όπως πρώτος εκείνος -κατόπιν σχετικής αδείας μου- μου αποκάλυψε!

συνεχίζεται..

Ανώνυμος είπε...

Οχι άλλο,έλεος...

JOHN KAVALIOTIS είπε...

Μάριον Ανδρέου

Συμφωνούμε σε όλα κ. Ανδρέου. Όλο και περισσότεροι φωνάζουν πλέον για τα αυτονόητα. Πιστεύεται ότι θα ακούσει κανείς; Εγώ δεν το πιστεύω.
Όσον αφορά το θέμα της ειδίκευσης, ξέρετε πόσες κλινικές της περιφέρειας δίνουν 2 1/2 χρόνια ειδικότητα; Χωρίς εκπαίδευση, χωρίς γιατρούς και με ελάχιστους ασθενείς; Ποιος νοιάζεται; Ξέρετε ότι υπάρχουν κλινικές με πλήρη ειδικότητα που έχουν ελάχιστη εκπαίδευση και συστηματικές αποτυχίες στις εξετάσεις; Ποιος νοιάζεται; Κανείς.

Μη διστάζετε να το πείτε όπως το έγραψα κ. Ανδρέου. Φωτιά και τσεκούρι. Αυτό χρειάζεται. Και προς Θεού δεν έχει να κάνει με την πολιτική. Η συνεχής κατρακύλα στην εκπαίδευση είναι διαχρονική και διακομματική. Ό,τι ακριβώς συμβαίνει και με το όλο γίγνεσθαι της χώρας μας.

Βυθιζόμαστε.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνούμε συνάδελφοι. "Φωτιά και τσεκούρι". Αμήν και πότε.
Όσο για μια τέτοια καλοπροαίρετη αφήγηση, έ! μη την διαβάζετε. (Ξέρετε, δεν είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε! Για μερικούς μάλιστα, η πρόθεση μετράει... και η λογοκρισία βρωμάει).
Περιμένω το υπόλοιπο της "οδύσσειας" με το happy end. Ελπίζω να μείνουν τα παράθυρα ανοιχτά. Έχω και γω περιστέρια ν'αφήσω.

Ευχαριστώ.
+

Ανώνυμος είπε...

ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΟΣΑ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑ 8Α Η8ΕΛΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΣΧΟΛΙΑ.
ΠΡΩΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΣΚΩ ΑΛΛΗ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ-ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ.ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΚΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΑ ΑΡΚΕΤΟ ΚΑΙΡΟ.

ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΜΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΟΣΑ ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ.

1) ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΑΠΟ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ: ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΕΙ ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΟΤΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ. ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑ8Ε ΑΤΟΜΟ ΕΑΝ 8Α ΤΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΙ.

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΜΑΛΛΟΝ ΓΕΛΟΙΑ (ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΕΠΙΠΕΔΟ ΠΑΡΟΧΗΣ ΓΝΩΣΗΣ)- ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΙΤΗ8ΗΚΑ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ- ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΕΝΙΚΕΥΣΩ..

2) ΓΙΑΤΙ 8Α ΠΡΕΠΕΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΤΑΙ 1 ΦΟΡΑ ΜΟΝΟ- ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ? ΕΒΛΑΨΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ?

3) ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ 20 ΧΡΟΝΩΝ ΠΑΛΙΑ (ΚΑΠΟΙΑ)? (ΕΔΩΣΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ!!!). ΓΙΑΤΙ ΚΑ8Ε ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΡΟΤΙΜΑ ΤΑ "ΔΙΚΑ" ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΑ, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΤΑΣΤΕΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ?

4)ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ "ΚΡΙΝΕΙ" ΤΟΥΣ ΚΡΙΤΕΣ? ΟΛΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ 8ΕΜΑ ΕΓΩΙΣΜΟΥ (ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΛΕΚΤΟΡΑΣ Η' ΚΑ8ΗΓΗΤΗΣ- ΑΡΑ ΠΟΙΟΣ 8Α ΜΕ ΚΡΙΝΕΙ)- ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΛΕΙΔΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ.
ΠΟΙΟΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΟΤΙ ΚΑΙ Ο ΑΥΡΙΑΝΟΣ ΚΑ8ΗΓΗΤΗΣ- ΕΞΕΤΑΣΤΗΣ 8Α ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΗΜΕΡΙΝΟ?(ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΠΩΝΥΜΟ?) (ΣΤΑΜΑΤΩ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΑΥΤΟ ΕΔΩ ΓΙΑ ΠΡΟΦΑΝΕΙΣ ΛΟΓΟΥΣ....)

5) ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΑΣ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΣ ΝΑ 8ΕΩΡΕΙΤΑΙ "ΕΠΑΡΚΗΣ" ΣΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ(ΠΧ ΚΑΡΔΙΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΙΔΩΝ Η' ΟΥΡΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΙΔΩΝ) ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΝΑ ΤΟΝ ΔΙΔΑΞΕΙ? ΕΙΝΑΙ ΛΑ8ΟΣ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΥ Η' ΤΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗΣ ΑΡΑΓΕ ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΠΟΥ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΧΕΙ "ΠΛΗΡΗ" ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ?

6) ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΑΡΑΓΕ Ο-Λ-Ο-Ι ΝΑ ΤΙΣ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑΣ- ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ?
ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΡΑΓΕ Ο-Λ-Ο-Ι Τ-Ο-Σ-Ο ΚΑΛΟΙ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΟΥ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ?ΚΑΝΕΝΑΣ?
(ΥΠΕΝ8ΥΜΙΖΩ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ- ΕΛΛΑΔΑ- ΑΓΓΛΙΑ-ΗΠΑ- ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ)
ΟΤΑΝ Ο ΓΙΟΣ ΣΑΣ/ Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΑΣ (ΥΠΟ8ΕΤΙΚΑ) ΤΥΧΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦ8ΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΣΑΣ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ- ΤΟΤΕ ΙΣΩΣ ΤΟ Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΡΗΤΟΡΙΚΗ ΜΟΥ ΕΡΩΤΗΣΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ.
ΓΙΑΤΙ ΠΑΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΤΑΙΕΙ Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΟΤΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΟΒΕΤΑΙ?

7)ΑΡΑΓΕ Η ΜΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ (40 ΩΡΕΣ ΤΗΝ ΕΒΔΟΜΑΔΑ) ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΕΡΕΙ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑ? (ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΚΑΝΑΜΕ ΕΦΗΜΕΡΙΑ "ΠΣΚ" ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΡΩΙ- ΑΠΟ ΟΤΙ 8ΥΜΑΜΑΙ)
ΑΝ ΒΕΒΑΙΑ ΑΝΤΙ 140 ΩΡΕΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΜΟΝΟ 40, 8Α ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΓΙΑ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ Η ΟΧΙ? (ΓΙΑΥΤΟ ΛΕΩ ΟΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ)

8) ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΟΗ8ΕΙΑ ΓΙΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥ8ΗΣΗ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ ΣΤΟΝ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟ? Η' ΑΠΛΑ Ο ΕΙΔΙΚΟΣ ΣΤΕΛΝΕΙ ΟΠΟΙΟΝ 8ΕΛΕΙ ΟΠΟΥ 8ΕΛΕΙ (ΟΤΑΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΠΑΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ- ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ 8Α ΕΦΕΥΓΕ Ο ΙΔΙΟΣ)

9)ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΤΗΡΙΟ ΝΑ ΕΧΕΙ Η ΜΙΑ 20 ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΗ 10? (ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ ΣΤΗΝ Α8ΗΝΑ- ΣΙΓΟΥΡΑ 8Α ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ- ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΩ ΤΑ ΑΙΤΙΑ..ΑΦΗΝΩ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΕ ΣΑΣ)

10)ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ: ΑΡΑΓΕ ΓΙΑΤΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΟΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΥΓΕΝΙΚΟΙ? ΕΙΔΙΚΟΙ- ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΙ (ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΕΦΗΜΕΡΙΕΣ)- ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ? ΒΕΒΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ 8ΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΚΑ8ΕΝΟΣ

11)ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ LOGBOOK ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΥ?

12)ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΚΥΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΕΙΔΙΚΕΥΟΜΕΝΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΙ?

13)ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΕΝΑΣ ΓΡΑΦΕΙ ΜΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΠΕΦΤΟΥΝ ΒΡΟΧΗ ΑΠΟ ΑΝΩΤΕΡΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΝΑ "ΜΠΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ"?? ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΚΑΝΟΥΝΕ ΧΙΟΥΜΟΡ ΜΕ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ ΟΠΟΥ ΟΙ ΣΥΜΕΜΤΕΧΟΝΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΚΑΡΟ ΟΝΟΜΑΤΑ?(ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΠΑΞΙΩΣΕΤΕ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΜΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟΓΟΥΣΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ)


ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ:
-ΕΝΟΣ ΤΥΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΑΓΛΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ.
-ΤΗΣ STRUCTURED EDUCATION AΠΟ ΤΗΝ :"ΤΥΧΗ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΚΑΛΗ ΚΛΙΝΙΚΗ"
-ΤΟΥ "ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΟΣ" ΑΠΟ ΤΟ "ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΣ"
-ΤΟΥ "ΑΝΟΙΓΩ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ ΣΥΧΝΑ" ΑΠΟ ΤΟΥ "ΕΧΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ 4 ΧΡΟΝΙΑ"
-ΤΟΥ "ΕΓΙΝΑ" ΕΙΔΙΚΟΣ/ ΛΕΚΤΟΡΑΣ- "ΠΗΓΑ" ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ/ΑΜΕΡΙΚΗ ΑΠΟ ΤΟΥ "ΤΟΥ ΕΔΩΣΑΝ" ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΟ/ "ΤΟΝ ΣΤΕΙΛΑΝ" ΣΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑ- ΤΟΝ "ΚΑΝΑΝΕ" ΛΕΚΤΟΡΑ

8ΕΩΡΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΔΙΚΕΥΤΗΚΑΝ ΕΞΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΑΡΤΙΟΤΗΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ "ΗΡΩΕΣ"- ΚΑΙ 8ΕΩΡΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟΙ.
ΤΟΥΣ 8ΕΩΡΩ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΑΤΥΧΟΥΣ ΣΥΝΑΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΩ8ΗΚΑΝ ΟΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΠΟΥ ΒΛΕΠΩ ΚΑΙ ΖΩ ΕΓΩ ΕΔΩ..

ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΥ ΔΥΝΑΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΟΥΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ...

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ- ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΟΥΣ..ΟΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΤΙΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΥΝ.
ΚΡΙΜΑ ΠΟΥ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟΩ8ΕΙ ΣΥΝΗ8ΩΣ (ΔΕΝ ΛΕΩ ΜΟΝΑΧΑ-ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ 8ΕΩΡΗ8ΕΙ ΟΤΙ ΓΕΝΙΚΕΥΩ) ΤΟΥΣ ΕΧΟΝΤΕΣ ΤΙΣ ΓΝΩΡΙΜΙΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΥΣ ΕΧΟΝΤΕΣ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ.
ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ. ΚΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΣΕ ΤΙΠΟΤΑ.Η ΜΑΛΛΟΝ ΕΛΠΙΖΩ ΜΟΝΟ ΣΕ ΚΑΤΙ: ΝΑ "ΒΑΛΕΙ ΧΕΡΙ" Η ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΔΩ..
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑ8ΟΣ.ΑΠΛΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ..

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΑΤΕ.


ΕΞΕΙΡΕΣΕΙΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΑ.(ΜΗΝ ΒΙΑΣΕΙΤΕ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΟΤΙ ΓΕΝΙΚΕΥΩ)

8ΕΩΡΩ ΑΠΛΑ ΟΤΙ ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ.