Eμείς οι γιατροί, οποιασδήποτε ειδικότητας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν θεραπεύονται όλα με φάρμακα. Υπάρχουν καταστάσεις όπου μια υποστηρικτική συζήτηση, μια καλή κουβέντα ή και μια απλή καλημέρα μπορεί να βοηθήσουν.
Ένας γνωστός, ένοιωθε ιδιαίτερα «πιεσμένος» τον τελευταίο καιρό. Ο ρυθμός της ζωής, οι δουλειές, οι υποχρεώσεις, οι διάφορες πιέσεις κλπ σε κάνουν κάποτε να θέλεις να ακουμπήσεις κάπου. Να πεις μια κουβέντα. Είναι περίεργο πόσο μόνος μπορεί να αισθάνεται ο άνθρωπος μερικές φορές, έστω και αν περιτριγυρίζεται από πλήθος γνωστών ή φίλων (ή μήπως «φίλων»;). Έτσι, λοιπόν και ο γνωστός μου. Τον συμβούλευσα να μιλήσει με κάποιον δικό του άνθρωπο, με κάποιον που θα τον ηρεμούσε. Μου είπε ότι όλοι οι γύρω του, οι δικοί του, οι φίλοι του δεν θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν μια και συνήθως όλοι αυτοί είναι μέρος του προβλήματος. Είχε όμως κάποιον που έμενε μακριά, που του είχε εξαιρετική συμπάθεια, απόλυτη εμπιστοσύνη, ιδιαίτερη αγάπη, αλλά με τον οποίον υπήρχε μια τυπική θα λέγαμε ή/και πιθανόν ψυχρή στάση, ενώ δεν υπήρχε ούτε τηλεφωνική επαφή για πάνω από ένα χρόνο. Του εξήγησα ότι θα έπρεπε να τολμήσει, αν πίστευε ότι αυτό θα τον ηρεμούσε. Πράγματι, ο φίλος τηλεφώνησε, είπε το όνομα του,είπε την καλημέρα του, ευχήθηκε καλή χρονιά και περίμενε. Μετά λίγα δευτερόλεπτα σιωπής (που του φάνηκαν αιώνας) άκουσε την ανταπόδοση των ευχών και της καλημέρας (και τίποτε άλλο), ζήτησε συγγνώμην για την ενόχληση και αμφότεροι έκλεισαν το τηλέφωνο. Ελάχιστος ο χρόνος επικοινωνίας. Και όμως. Βελτιώθηκε η ψυχολογική κατάσταση του φίλου. Θες η χροιά της φωνής, θες ο τόνος, θες η σκέτη έστω καλημέρα από ένα συγκεκριμένο άτομο, όλα ενήργησαν.
Συνεπώς πολλές φορές, μπορεί απλά πράγματα να μας βοηθούν. Γιατί να μην τα χρησιμοποιούμε; Εξάλλου η καλημέρα είναι για όλους. Και από όλους. Γιατί να την αρνούμεθα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου