Όποιος μιλήσει για ακρίβεια στη χώρα μας θα πρέπει να πάει μια βόλτα από την μεγαλούπολη αυτή του Καναδά. Εκεί θα δει τι σημαίνει cent.
Όποιος μιλήσει ξανά για ομίχλη στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης, θα πρέπει να ταξιδέψει για Μόναχο (καινούργιο και μοντέρνο αεροδρόμιο), για να καταλάβει τι σημαίνει να προσγειώνεσαι αντί Μονάχου στη Στουτγάρδη (λόγω ομίχλης) και αφού επιστρέψεις να έχεις χάσει την επόμενη πτήση σου!!
Για δύο πράγματα αξίζει να ταλαιπωρηθεί κανείς για να πάει στο Τορόντο.
Πρώτον, για να δεί τον πύργο της πόλης. Όχι γιατί είναι το υψηλότερο κτίριο του κόσμου. Αλλά για να πατήσει στο γυάλινο πάτωμα. Το αίσθημα που νοιώθεις βλέποντας κάτω σου το κενό, μάλλον δεν μπορεί να περιγραφεί. Ανατριχίλα;
Δεύτερον, για να επισκεφθεί τους καταρράκτες του Νιαγάρα. Εκπληκτικό θέαμα. Ειδικά το νερό που πετάγεται στον ουρανό (ίσως πάνω από 100 μέτρα) και ξαναπέφτει κάτω δημιουργώντας μιαν ατέλειωτη βροχή που πάει όπου και ο άνεμος. Το πολύ ωραίο όμως είναι όταν πας με το καραβάκι (τυλιγμένος σε μουσαμαδιές) μέσα στον καταρράκτη και την «ομίχλη» που δημιουργείται από τα νερά, την υγρασία, τα δεκάδες πουλιά που πετούν. Ο άνεμος φυσά, το καράβι κλυδωνίζεται, τα νερά είναι ορμητικά, η βροχή συνεχής… Είναι το δεύτερο αίσθημα, που μάλλον πρέπει να το νοιώσεις επί τόπου για να το αντιληφθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου